Zonder haar hulphond Banjos is de chronische zieke Helma Verhoeven (51) nergens. De viervoeter helpt haar bij alles en slaat alarm als ze een epilepsieaanval krijgt. Toch wordt hij in winkels en cafés steevast geweigerd. En dat pikte Helma niet langer!
"Elke ochtend zie ik aan Banjos hoe het met me gaat. Ik voel de epilepsieaanvallen namelijk zelf niet aankomen. Op een goede dag is hij enthousiast, wil hij naar buiten. Als ik een slechte dag heb, staart hij me de hele tijd aan. Dan ga ik op een stoel zitten, zeg ik mijn afspraken af, en laat Banjos het tasje met medicijnen pakken."
Op mijn zij op het tapijt
"Als hij zich op mij blijft richten en niet van mijn zijde wijkt, weet ik dat het te laat is en er een aanval komt. Het is dan zaak zo snel mogelijk op mijn zij op het tapijt te gaan liggen, zodat ik niet kan stikken in mijn eigen tong. Vaak ben ik er niet op tijd bij en duwt Banjos mij in de zijligging, dat heeft hij geleerd. Ik heb altijd grote aanvallen met enorme spierspanningen en schuim op de mond."
"Banjos activeert dan de alarmknop, die hebben we op drie plekken in huis: in de woon-, slaap-, en badkamer. Ook likt hij me in het gezicht; het is wetenschappelijk bewezen dat je dan eerder uit een aanval komt. Het alarm staat in open verbinding met de telefoon van mijn man. Hij werkt 1 kilometer verderop en als hij Banjos heftig hoort likken, weet hij 'Ik moet snel naar huis'. Zo heeft Banjos al drie keer mijn leven gered."
Tweede deel van artikel VROUW magazine. Klik voor grote, leesbare versie
Aan- en uitkleden
"Mijn hond helpt me ook in het dagelijks leven. Met aan- en uitkleden, bijvoorbeeld. Doordat ik ook nog twee bindweefselaandoeningen heb, kan ik nauwelijks dingen vastpakken. Een blouse met knoopjes kan ik alleen aan als mijn dochter Iris (23) of mijn man Eddy thuis is. Maar als ik een shirt over mijn hoofd doe, hangt Banjos aan mijn nek om het naar beneden te trekken. Als ik zelf zover zou reiken, zou mijn arm onmiddellijk uit de kom schieten."
"Aan de kastdeuren hangen touwtjes, zodat Banjos ze open en dicht kan doen. En alles wat ik laat vallen, raapt hij op. Van een euromuntje tot een hoofdkussen dat groter is dan hijzelf. Als ik roep 'Haal mijn rechterschoen' komt hij ook echt met de rechterschoen aan. Hij dekt me zelfs toe als ik ga slapen, zodat ik niet meer overeind hoef te komen. Sommige mensen vinden het zielig dat hij zo hard moet werken, maar hij ziet het als spelen, heeft er echt lol in.
Gouden team
"Ik ben geboren met twee bindweefselaandoeningen: het syndroom van Ehlers-Danlos (EDS), en het Marfansyndroom. Mijn bindweefsel is heel dun waardoor alles flexibel is. Zonder brace kan ik niet eens een kopje vastpakken, dan breken mijn vingers. Ook mijn hartvaten zijn heel dun, ze kunnen elk moment scheuren."
"Om dat te voorkomen mag het bloed niet te hard stromen en wordt mijn bloeddruk heel laag gehouden: ik heb het altijd koud en zie sterretjes als ik buk of opsta. Als gevolg van mijn aandoeningen heb ik bovendien een hartritmestoornis."
Lees het complete verhaal van Helma en haar hulphond in het VROUW magazine van deze week.
(Bron: VROUW)