Ik heb een dubbelhartige verhouding met mijn traplift. Soms negeer ik ‘m straal, omdat ik weet dat mijn spieren ondanks al hun gesputter in beweging moeten blijven. Maar de meeste keren slaak ik een zucht van verlichting als ik me tussen de uitgestrekte armpjes van de liftstoel laat vallen. Een portiektrap van zeventien treden kan ineens heel hoog zijn. Voor iemand met weigerbeentjes.
Sinds een paar maanden heeft het zoevende apparaat nog een gebruiker. Hij woont bij mij in huis en ik ben zelfs met ‘m getrouwd: mijn grote, sterke alleskunner. Spieren zijn bij hem niet het probleem. In tegendeel, hij heeft er hele bundels van. Met zijn snelle voeten vloog hij altijd behendig de trap op en af, maar tegenwoordig zie ik hem steeds vaker de afstandsbediening van de lift in zijn zak steken. Lopen is lastig met ontstoken gewrichten.
In de perioden dat de gewrichten zich wreken kan de Man niet zoveel. Hij kijkt sport, leest de krant, volgt het nieuws. Maar als alleskunner zit hij toch vooral niks te kunnen in zijn tot mancave omgetoverde achterkamer. Het bevalt ‘m maar niks, hij is een echte doener. Dan kan ik hem zomaar in de keuken betrappen, leunend met één hand op het aanrecht. “Je eten is zó klaar.” Op die momenten moet ik even slikken. De man die altijd voor mij klaarstaat, al is het scheef op zijn benen.
Alles in huis lijkt de laatste tijd een beetje anders. Was ik altijd de ‘kreukel’, tegenwoordig zijn we het vaak samen. We verdelen zo goed en zo kwaad als het kan de huishoudelijke bezigheden en laten alles thuisbezorgen. We houden ons groot. Of niet, en dan mopperen we samen. Maar meer dan dat moeten we om onszelf lachen. “Weigerbeen & Co.” Dan maken we een fles lekkers open en tover ik de toastjes op tafel. De weegschaal denkt er ondertussen het zijne van.
Toch past het prima in de filosofie die ik in de loop der jaren heb ontwikkeld. Met een spierziekte die progressief is - al is het gelukkig licht - moet je weleens bij jezelf te rade. ‘Als het glas hardnekkig halfvol is, dan kun je het beste de inhoud overgieten in een kleiner glaasje. Kijk, zo heb je weer een heel vol glas. Herhaal de procedure en desnoods doe je het nog een keer. De lekkerste dranken komen tenslotte in de kleinste glaasjes.’
Het is maar hoe je kijkt. Proost!
Pauline Montfoort
maakt deel uit van het redactieteam van Support Magazine. Pauline heeft een spierziekte en vraagt zich graag dingen af.