De uitgever heeft voor dit nummer het thema Grenzen verleggen bedacht. Een mooi onderwerp, want met een handicap kun je vrijwel altijd méér dan je denkt, mits je over de juiste hulpmiddelen en skills beschikt. De kunst om die te verwerven is de rode draad die zich door alle pagina’s van Support Magazine heen vlecht. Gek genoeg – of juist niet – gaat het daarbij altijd om het naar buiten leggen van grenzen, om het vergroten van je persoonlijke actieradius, op wat voor terrein dan ook.
Maar wat nou als je die grenzen juist naar je toe ziet bewegen? Als je een progressieve ziekte hebt, of wanneer je net door een daverende klap van het leven een handicap hebt opgelopen? Wat moet je dan met zo’n thema? Het is bijna een filosofische vraag en ik probeer een dito antwoord te vinden. Want een grens is natuurlijk ook maar een menselijk construct. Kijk vanuit een vliegtuigraampje en je ziet nergens de gestippelde grenslijnen die je in de atlas vindt. Grenzen tussen zee en land zijn zichtbaar, maar ze golven erop los. Zijn er eigenlijk wel grenzen in de natuur? Oké, de snelheid van het licht staat vast, niets kan harder dan dat. En kouder dan 0 graden Kelvin mag het van de natuurkundewetten ook niet worden. Maar vaak zijn grenzen toch heel fluïde.
Zo ook de afstand tot de horizon. In een speelse bui heb ik die eens uitgerekend, met behulp van de stelling van Pythagoras. Voor de gemiddelde mens (ooghoogte 1,75 m) bedraagt die afstand 4,7 kilometer. Maar kijk je uit het raam van de eerste verdieping, dan reikt je blik al drie kilometer verder. Zo doorredenerend moet het toch wel de moeite lonen om de hoogte in te gaan. Een mentale blik van bovenaf, met zicht op alles wat zich achter je horizon bevindt. Misschien zie je ze wel staan, de mensen met uitgestoken handen, de hulpmiddelen waarvan je het bestaan niet wist, de mogelijkheden waarvan je niet durfde te dromen.
Tegelijkertijd kun je ook lekker blijven zitten waar je zit en de diepte ingaan. Ik stuitte pas op een treffend citaat van Søren Kierkegaard uit 1847: “Stilhouden is geen lome lust, het is ook een beweging: het is de innerlijke beweging van je hart, het is je innerlijk in jezelf verdiepen. Alleen maar verder gaan is een voorwaartse beweging die aan de oppervlakte blijft.”
Mooi… ik denk dat ik zijn werk maar eens ga lezen.
Voor nu houd ik het erop dat je grenzen helemaal niet hoeft te verleggen als ze A amper bestaan en je er B altijd anders tegenaan kunt kijken. Ik wens u een frisse blik.
Pauline Montfoort
maakt deel uit van het redactieteam van Support Magazine. Pauline heeft een spierziekte en vraagt zich graag dingen af.