Met verbazing kijk ik altijd naar mensen die zo’n vastomlijnd doel in hun leven hebben. Ik heb geen idee, nooit gehad ook. Ik laat me lekker meedrijven op de golven van de tijd. En als je mij vraagt wat het doel is in mijn leven, dan is mijn antwoord simpel: een wijze, oude vrouw worden. Ik kan u verzekeren dat het tweede al aardig lukt.
Want ja, er is nog veel wijsheid die ik me eigen moet maken. Omgaan met achteruitgang is zo’n ding. Mijn hoofd wéét wel dat het de natuurlijke gang van zaken is bij een progressieve aandoening, maar mijn gevoel loopt regelmatig te stampvoeten. Nee, ik wíl niet luisteren naar mijn lichaam, mijn lichaam moet ook maar eens luisteren naar míj. Het is het lot van veel mensen met een ziekte of fysieke beperking, vermoed ik. Zelden het gevoel dat lichaam en geest één geheel zijn. Altijd weer dat lijf, met z’n sabotageacties.
Gaat lekker, hoor ik u nu denken. Zo word je nooit een wijze, oude vrouw. Hoezo sabotage? Je weet toch dat je altijd moet kijken naar wat wél lukt? En als je dat niet doet, wie is er dan z’n geluk aan het saboteren? Nóu?
Ik zal dan even stil zijn. En stamelen dat het moeilijk is om steeds weer die zen-achtige berusting te vinden. Dat het hard werken is om je verwachtingen in overeenstemming te laten zijn met de realiteit. Bijstellen. Zoeken waar de knopjes zitten. Surfend over het internet, op zoek naar vage knopjes, stuitte ik op een opmerkelijk bericht. In Tokio blijkt een café te bestaan waar je bediend wordt door robots. Het initiatief haalde het Japanse nieuws. Bij Avatar Robot Cafe Dawn staan pratende minirobots op tafel aan wie je je bestelling kunt doorgeven, waarna een vriendelijke servicerobot je koffie komt brengen. Het bijzondere is dat alle robots online worden bestuurd door mensen met een ziekte of beperking. Vanuit bed, of vanuit hun rolstoel thuis. Piloten worden ze genoemd. Ze verdienen er een eigen inkomen mee en ze zijn bovendien tijdens hun werk onder de mensen. Op de website van het café kun je hun portretfoto’s bekijken.
Het is een flinke rij.
Misschien lopen de Japanners technologisch wel ver vooruit, en is dit de voorbode van wat er komen gaat. Niet zelf uit werken gaan, maar je avatar op pad sturen. Ik vind het een prikkelende gedachte. Een toekomstbeeld waarbij lichaam en geest niet samen de deur uit hoeven en je toch gewoon kunt meedraaien. Bovendien zijn er volgens mij veel meer banen voor zo’n avatar te verzinnen. Misschien heb ik ‘m nooit nodig, maar het idee alleen al stemt me plotseling vrolijk.
Pauline Montfoort
maakt deel uit van het redactieteam van Support Magazine. Pauline heeft een spierziekte en vraagt zich graag dingen af.