Voor de eerste editie van 2020 sprak hoofdredacteur Monique Wijnen met Marc de Hond. Het interview ging over de diagnose blaaskanker, hoe hij en zijn gezin ermee omgingen, en over het omdopen van zijn theatervoorstelling. Vanwege het overlijden van Marc willen we graag dat het artikel voor iedereen te lezen is.
Omgaan met klimaatverandering, dat was het thema van Marc de Honds theatermonoloog in 2018. De diagnose blaaskanker zorgde er echter voor dat hij zijn voorstellingen noodgedwongen moest afbreken. Met een andere invulling van zijn show ging hij door. "Met mijn ziekte is er iets anders, urgenters op mijn pad gekomen."
Lees het artikel Marc de Hond maakt theater voor later hier:
Klik op het vierkantje in de rechter bovenhoek of hier om te vergroten.
- Omgaan met klimaatverandering, dat was het thema van Marc de
- Honds theatermonoloog in 2018. De diagnose blaaskanker zorgde
- er echter voor dat hij zijn voorstellingen noodgedwongen moest
- afbreken. Na een intensieve periode is hij terug, maar wel met een
- andere invulling van zijn show. “Met mijn ziekte is er iets anders,
- urgenters op mijn pad gekomen.”
- Het is enorm schrikken,
- heel verdrietig en het
- kost tijd om zo’n tegenslag
- een plek te geven,”
- vertelt Marc de Hond
- over de periode dat hij de diagnose blaaskanker
- kreeg en hij zijn theaterstuk over omgaan met
- veranderingen, met als rode draad het klimaat,
- vroegtijdig moest afbreken. Maar Marc zou Marc
- niet zijn als hij deze ervaring niet weet om te buigen
- tot iets bruikbaars en goeds. Hij bouwt zijn
- voorstelling om tot een theaterexperiment, waarin
- hij zich door 29 bekende interviewers (o.a. Eva
- Jinek, Paul de Leeuw, Gordon en Hugo Borst) aan
- de tand laat voelen. “Alles wordt vastgelegd, dus
- mocht ik mijn kinderen Livia en James onverhoopt
- niet zien opgroeien, dan kunnen ze me later bingewatchen.”
- Bizar, je schrijf een stuk over omgaan
- met veranderingen en dan word je zelf
- opeens geconfronteerd met een enorme
- verandering: blaaskanker. Hoe kwam je
erachter?
- Vanwege mijn dwarslaesie moest ik mezelf meerdere
- malen per dag katheteriseren. Af en toe zat
er bloed bij de urine, en ik had vaker blaasontstekingen.
- Ik ging naar de arts, die leek op de neef
- van Martien Meiland. “Da’s niet goooeeed!” was
zijn reactie.
Wat doet dat met je? En met je gezin?
- Het is natuurlijk heel erg schrikken en we waren
- enorm verdrietig. Een jaar ervoor zaten we in
- hetzelfde ziekenhuis, waar we familie en vrienden
- belden om te vertellen dat James was geboren. En
- dan nu weer bellen met dezelfde mensen om dit
- nare nieuws te delen. Het kost tijd om zo’n grote
- tegenslag een plek te geven, maar veel tijd heb je
- niet. Al snel begon ik met de medisch noodzakelijke
behandelingen.
- Je hebt chemotherapie gehad en je blaas
- is verwijderd. Je hebt, zoals je je dochter
- Livia vertelde, een nieuw piemeltje. Hoe
is het leven met een stoma?
- Ik heb om een hele grote gevraagd. In het begin
- denk je ‘Jezus, wat ’n ding’, maar gedurende de
- tijd krimpt hij nogal. Maar goed ook, want zo’n
- enorme piemel die uit je buik komt is ook niet
- echt sexy. Ik vind het geen verlies om mijn blaas
- kwijt te zijn. Het ‘plassen’ is voor mij nu veel
- minder arbeidsintensief. Ik moest vaak wel zes
- keer per dag katheteriseren en ook nog mijn blaas
- spoelen. Nu vervang ik één keer in de twee dagen
de stomapleister en ik leeg de zak als deze vol is.
- Ik lig nu binnen no time in bed. Wat dat aangaat
- wist ik dat ik erop vooruit zou gaan, maar het
- is natuurlijk niet alleen mijn blaas die is weggehaald,
- ook veel weefsel en klieren eromheen, om
- maar zoveel mogelijk kankercellen weg te halen
en dat is wel heftig.
- Zoals je in je voorstelling vertelt, kwam je
- er al googelend achter dat slechts 35%
- van de mensen met blaaskanker na 5 jaar
nog in leven is.
- Het is echt niet slim om te gaan googelen. Het
- zwaard van Damocles hangt iedere drie maanden
- boven mijn hoofd. Zolang de dokter na de uitslag
- van de CT-scan “tot over drie maanden” zegt en
- niet “u heeft nog drie maanden” dan gaan we gewoon
- weer verder met mooie dingen doen waar
we energie van krijgen.
- Je moeder is overleden aan kanker toen
- je drie jaar was. Kijk je daar nu anders
naar?
- Sowieso ben ik veel vaker aan haar gaan denken
- toen ik zelf vader werd. Toen pas kon ik me
- voorstellen hoe het is om een ouder te zijn. Het
- leuke aan kinderen krijgen is dat je ze kan helpen
- en kan bijsturen, waar mogelijk. Ik geloof niet in
- meekijken vanaf een wolk. Of ik maak het mee in
- levenden lijve of ik mis het. Nu ik alles meer vanuit
- mijn moeders perspectief kan bekijken, kan ik
- het me pas echt voorstellen hoe erg het voor haar
heeft moeten zijn.
- Je hebt je voorstelling omgedoopt tot
- een theaterkunstproject. Hoe ben je op
dit idee gekomen?
- Ik ontmoette een vrouw met borstkanker. Ze
- vertelde me dat ze voor haar kinderen verjaardagskaarten
- had geschreven voor hun toekomstige
- verjaardagen. Van mijn moeder heb ik zelf
- een paar foto’s, Video8-opnames, en een cassettebandje
- met een ingesproken boodschap voor mij
- en mijn broertje. Zo waardevol! Dat maakte dat
- ik ook iets tastbaars achter de hand wilde hebben
- voor Livia en James. En het is ook een manier
- om bezig te zijn, om iets moois te laten ontstaan
- uit iets wat verdrietig is. Tegelijkertijd helpt het
me om beter met de situatie om te kunnen gaan.
- Natuurlijk heb ik liever dat onze kinderen zullen
- opgroeien met een vader van vlees en bloed dan
- op beeld. Maar goed, als dat niet zo is, dan hebben
- ze in ieder geval met 29 voorstellingen een
overdosis aan beelden van hun vader.
- Je begint met een treffend cabaret vol
- humor, waarin je de bezoeker meeneemt
- in jouw afgelopen jaar. Maar daarna geef
- je de regie uit handen aan de interviewer
van die avond.
Dat is heel lastig, want het is wel mijn theaterprogramma.
- Ik wil graag dat de interviewer en mijn
- gasten het naar hun zin hebben, maar ik voel me
- ook verantwoordelijk voor het publiek. Zij kopen
- een kaartje voor mijn voorstelling. De tweede
- voorstelling bijvoorbeeld ging over de periode
dat ik mijn dwarslaesie opliep, ik was toen 25.
- Sylvana Simons was die avond mijn interviewer
- en Marije, mijn toenmalige vriendin, en Frank, de
- fysiotherapeut die mij destijds behandelde, waren
- mijn gasten. Dit betekende dat zij wel veel aan
- het woord waren over mij. Om de gesprekken
wat lichter te maken, maakte ik tussendoor grappen.
- Het leuke aan de show is dat alles echt is,
- er is geen script. Maar dit is ook spannend, want
is het wel interessant genoeg voor het publiek?
Per avond kijk ik dan ook wat ik eventueel wil
bijstellen.
Wat vind je het belangrijkst dat voor
Livia en James wordt vastgelegd?
- Een zo compleet mogelijk beeld. Niet alleen de
- WIN TWEE
- THEATERKAARTJES!
- Voortschrijdend inzicht is
- te zien tot en met 25 april
- 2020. Kijk voor de agenda
op marcdehond.nl/speellijst.
- Exclusief voor de lezers van
- Support Magazine geeft
Marc twee kaartjes weg.
- Laat in maximaal honderd
- woorden weten aan
redactie@supportmagazine.
- nl waarom jij deze kaartjes
- wilt winnen en wie weet ben
- jij de gelukkige ontvanger!
- goede dingen, het moet vooral ook gaan over
- ‘fouten’ die ik heb gemaakt. Zo vertelde Frank:
- “In de periode dat ik je fysiotherapeut was, heb
- je me eigenlijk nooit bedankt. Dit deed je vijf
- jaar later, toen ik als blijk van waardering je boek
- Kracht in ontvangst mocht nemen.” Misschien
- kan ik mijn kinderen op deze manier leren niet
- dezelfde ‘fouten’ te maken. Dus mocht ik ze niet
- zien opgroeien, en de behoefte is er om veel over
- hun vader te weten te komen, dan ben ik blij dat
- er veel beeldmateriaal is. Nogmaals, natuurlijk
- hoop ik het niet nodig te hebben, maar helaas
heb ik daar geen zeggenschap over.
Altijd op de hoogte blijven?