Corona en chronisch ziek: Suus voelt zich ineens beter begrepen

25 maart 2020 - Redactie Support Magazine

Suus Vergooszen maakte anderhalve week geleden veel indruk met haar sympathieke ingezonden brief aan Support Magazine. Feilloos laat ze zien hoe mensen in tijden van corona ineens opbotsen tegen allerlei beperkingen en onzekerheden, en hoe zij daar als iemand met een chronische ziekte al noodgedwongen mee heeft moeten leren omgaan.

Suus schreef een tweede brief naar de redactie. We publiceren 'm weer graag.

Samen aan de zijlijn

De meeste mensen vinden het leven ineens een stuk onaangenamer, soms zelfs moeilijk nu bijna niets meer vanzelfsprekend is. Mensen maken zich zorgen in plaats van te leven in een wereld van (schijn)zekerheid. Zorgen over hoe het verder moet. Zorgen over gezondheid. Zorgen over financiën. Zorgen over hun psychische welzijn zonder al hun sociale contacten.

En ik? Ik voel me stukken beter dan normaal gesproken. Waarom? Omdat ik niet meer de enige ben. Wat is het fijn om in gesprekken (online) te praten over de dagelijkse dingen die nu ineens overeenkomen. In plaats van dat anderen praten over werk, gezin en uitjes heeft men het nu vooral over niet meer kunnen doen wat men wil en wat dat met hen doet. En ja, dat past precies in mijn straatje. Ineens ben ik niet meer die vreemde eend in de bijt of die vis in de boom, maar zwem ik als een vis in het water. Ik voel me een onderdeel van de maatschappij.

Connectie

Een mens is een kuddedier en als je in een uitzonderlijke situatie verkeert ten opzichte van de mensen om je heen, kan dat een behoorlijke impact hebben. Als in je eigen omgeving heel veel mensen ziek zijn in plaats van slechts een paar, of als heel veel mensen het financieel moeilijk hebben in plaats van slechts een paar, of als heel veel mensen niet of nauwelijks een sociaal leven hebben in plaats van slechts een paar, dan schept dat een band. Een connectie met de wereld om je heen. Een connectie die ik al heel lang niet meer gevoeld heb. Het gevoel van 'in' het speelveld staan in plaats van aan de zijlijn. Dat gevoel was weg en daar had ik ontzettend veel moeite mee. Nu is het plotseling terug en dat doet me goed.

Eenzaamheid

Waarmee ik natuurlijk niet wil zeggen dat ik blij ben met het coronavirus! Alles behalve dat. Ik denk namelijk ook aan de mensen die al eenzaam waren en nu nog eenzamer zijn. Aan de mensen die hulpbehoevend zijn en het nu met minder hulp en zorg moeten zien te redden. Aan de mensen die ziek zijn van het virus en zich hartstikke beroerd voelen of zelfs de dood in de ogen kijken. Aan de mensen die familie en geliefden hebben verloren of nog gaan verliezen. Aan de mensen in de zorg en in de winkels etcetera die zo ontzettend hard werken om de maatschappij staande te houden.

Geniet en houd begrip

Doch, en dat is een feit, we moeten roeien met de riemen die we hebben, en voor mij voelt het alsof ik de roeispanen heb ingeleverd en in plaats daarvan een buitenboordmotor heb gekregen. Ik geniet van alle mooie initiatieven die opgezet worden om medemensen te helpen. Wat een creativiteit! Dat is de positieve kant van corona, die we niet uit het oog mogen verliezen.

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat deze crisis gauw voorbij is, want het is heftig. Te heftig. Maar ik hoop ook uit de grond van mijn hart dat er, straks als alles voorbij is, meer oog en begrip komt voor de vele chronisch zieken die zich structureel zorgen maken over hoe het verder moet. Die structureel zorgen hebben over hun gezondheid, over hun financiën en over hoe ze zich psychisch goed kunnen blijven voelen zonder al die sociale contacten.

Voor het gros van de maatschappij is deze crisis tijdelijk. Ik lees de laatste dagen dat heel veel chronisch zieken zich nu ineens begrepen voelen. Helaas is dat gevoel naar alle waarschijnlijkheid net zo tijdelijk als de coronacrisis. Straks draait de economie weer, staan de spelers weer in het veld, en ik hoop zo ontzettend dat zij dan een oogje houden op de mensen die aan de zijlijn moeten blijven staan.

Stay safe!

Altijd op de hoogte blijven?