Ingezonden brief: Trots om rolstoelgebruiker te zijn

1 september 2020 - Redactie Support Magazine

Hallo, ik wil me even voorstellen: Pia Hendriks, een zelfbewuste rolstoelgebruiker. Mijn wielen zijn mijn vrijheid en ik wil wat van mijn leven maken. Een paar weken geleden werd door schrijfster/columniste Marianne Zwagerman de term 'dor hout' gebruikt om mensen met een slechte gezondheid te omschrijven. De stoom kwam uit mijn oren en met een groot aantal mensen die waarschijnlijk corona niet zullen overleven hebben we hier tegen geprotesteerd met een hashtag: #geendorhout. Bij mij kwam een gevoel van agressie van vrouw naar vrouw: ik kan je wel wat doen en wil je van repliek dienen.

Nu was de columniste wel heel erg duidelijk. Dan kún je ook protesteren. Je kúnt boos worden.

Hart onder de riem

Afgelopen tijd, nu veel mensen thuis moesten blijven, hebben grote gehandicaptenorganisaties zich ingezet om thuisblijvers 'een hart onder de riem te steken'. Bij deze acties heb ik het taalgebruik eens bekeken. Dat was zo denigrerend dat ik er last van kreeg. In de filmpjes liet men mensen eerst hun diagnoses opdreunen. Termen als 'de zwakkeren van de samenleving'. 'Compassie'. 'Dankbaarheid'. Waarschijnlijk goed bedoeld en het sprak veel mensen zonder handicap aan op hun gevoel. Weet je hoe klein je dan gaat voelen als 'onderwerp van'? Is onze samenleving niet meer in staat om respectvol om te gaan met iemand die een handicap heeft?

Niet zielig

Mensen, we moeten het samen doen en uiteindelijk hebben we allemaal wel eens een situatie waarbij we hulp nodig hebben. Dat moet ook op een respectvolle manier kunnen. Ik roep gehandicaptenorganisaties op om over hun taalgebruik na te gaan denken. Om zich te realiseren dat, wanneer je mensen behandeld alsof ze zielig zijn, ze zich dan ook zielig gaan voelen. Dat iemand een bloemetje geven, omdat ze zielig zijn, ook schade kan aanrichten. Je haalt iemand onderuit.

Ikzelf moest een bedankje uit mijn strot zien te wringen naar iemand die met een bloemetje en goede bedoelingen voor mijn deur stond. Terwijl ik achter mijn bureau druk bezig was met mijn werk. Laat mensen zelf denken wat er te verbeteren valt aan hun isolement. Mensen worden creatief en gaan zelf nadenken. Dat kan alleen maar gezond zijn!

Meedoen

Wij hebben allemaal wat en dus soms hulp nodig, so what? Ik wed dat iedereen wel eens hulp nodig heeft. Wanneer je mensen afrekent op wat ze niet kunnen, dan geeft dat hen (ons) een stempel en daar word je nooit een trots mens van. Het maakt je klein en geeft weer extra druk als je graag gewoon mee wil doen. Gewoon, als mens die een beperking heeft. En ja, dat coronavirus zou bij mij wel eens fataal kunnen zijn. Maar om mijn mening, als zelfbewuste rolstoelgebruiker, kom je niet heen.

Deze brief is geschreven door Pia Hendriks

Altijd op de hoogte blijven?