Filmmaker Mari Sanders neemt de Thalys. Maar dan…
“Zoet of aartiek?” De ober kijkt me vragend aan, ik kijk vragend terug. Hij bedoelt vast hartig, bedenk ik me al associërend. Wat kan hij anders bedoelen? Gelukkig heb ik genoeg ‘Allo ‘Allo gekeken om de rest van het gesprek te kunnen volgen. De ober zet trots, streng en kordaat - want zo zijn goede Franse obers - mijn quiche geitenkaas op tafel.
Ik zit in de Thalys - premium class - op weg naar Lyon via Parijs. Nee, ik ben echt niet zo rijk dat ik me dat normaal gezien kan veroorloven. Maar in de Thalys is er geen andere mogelijkheid. De rolstoelplekken bevinden zich nu eenmaal in de eerste klas, waar je voor een spotprijsje mag zitten tussen zakenreizigers op weg naar Saint-Tropez en Amerikaanse Eurotrip- toeristen met rijke ouders. Dat is inclusief koffie, ontbijt, lunch of avondeten.
Het is weer eens wat anders dan bij de NS, waar je in een rolstoel over het algemeen in het derdeklasgangetje van de dubbeldekker wordt gedumpt. Naast de wc, stinkend doch toegankelijk.
Toch voel ik me in de Thalys altijd wat bezwaard. Hoor ik écht in deze coupé? Moet ik niet zeggen dat ik niet bij deze elite hoor en slechts een goedkope ‘rolstoelticket’ heb?
Voor ik het weet kom ik aan in Parijs, waar ik over moet stappen op de trein richting Lyon. Dat betekent dat ik van het beroemde Gare du Nord, naar Gare de Lyon moet zien te komen.
Met de (volgens Google rolstoeltoegankelijke) RER-trein is dat een afstand van 7 minuten. Ik heb 50 minuten de tijd, dus ik vermoed dat het wel zou moeten lukken.
Zoals zo vaak ben ik weer eens iets te optimistisch over de rolstoelvijandige Franse hoofdstad. Om van het perron naar de RER-treinen te komen opent zich een onbegrijpelijk labyrint van onlogische routes, onbegrijpelijke poortjes en lange rijen voor kleine liften. Waar ik ongeduldig moet wachten achter rolkoffertoeristen en buggy’s. Aankomend bij de RER-treinen zie ik een kloof tussen perron en trein waar zelfs rolstoeltrainer Kees-Jan van der Klooster een paniekaanval van zou krijgen. Ik kruip maar uit de rolstoel, duik het ravijn over en laat mijn bagage door jonge Parijzenaars de trein in zetten. Niemand lijkt er overigens van op te kijken.
Na een race tegen de klok tussen de mensenmassa’s door in het veel te drukke Gare de Lyon kom ik aan bij de trein die ik moet nemen. De conducteur bijt me toe: ‘Next time, you’ll be on time eh!’ “Ja papa.” Ik bedoel: “Oui, monsieur le conducteur.”
Eenmaal zuchtend in mijn stoel valt het me in: ‘Die rolstoelplek in de premium class. Is dat niet gewoon een heel Franse manier van sorry zeggen?’
Mari Sanders
is filmmaker en regisseur. Hij maakte o.a. de succesvolle EO-series ‘De Rolstoel Roadmovie - Over de drempels in Europa’ en ‘Mari staat op’. Momenteel werkt hij aan zijn eerste bioscoopfilm. Samen met Jan Troost nam hij bijna tweehonderd afleveringen van de vlog ‘Troost & Sanders’ op, te zien op YouTube.