Stel, je hebt zelf een bindweefselaandoening, je man krijgt een herseninfarct, je gebruikt allebei een elektrische rolstoel en je hebt een zoontje in de peuterpuberteit. Dan is als gezin een dagje weg geen makkie. Sterker nog: Kimberley Hesse-Ghilarducci (34) ging met haar gezin helemaal niet meer op stap.
“Ik ben geboren met het ehlers-danlossyndroom (EDS), een bindweefselaandoening waardoor ik veel pijnklachten en andere beperkingen heb”, vertelt ze. “Het verschil tussen mijn goede en slechte dagen is heel groot. Daardoor maakte ik parttime gebruik van een elektrische rolstoel. Vijf jaar geleden kreeg mijn man Marvin (43) een herseninfarct en raakte halfzijdig verlamd. Mijn zwangerschap en de geboorte van onze zoon Charlie (3) hadden impact op mijn gezondheid, die achteruitging.” Lachend: “We hadden een Nissan Micra voor de deur staan, ik hoef niet uit te leggen dat die niet meer voldeed.”
Belastend
De vervangende Renault Kangoo met uitdraaibare passagiersstoel was voor het in Arnhem wonende gezin een prima oplossing, tot Marvin een elektrische rolstoel nodig had. “We kregen de lift voor zijn elektrische rolstoel wel vergoed, maar mijn rolstoel paste daardoor niet meer in de auto. En dan moest ik Marvin helpen met de transfer de auto in, moest ik zijn rolstoel met de lift in de auto manoeuvreren, Charlie in zijn babyzitje zetten, de kinderwagen in de auto leggen en daarna zelf instappen”, somt Kimberley op. “En vervolgens kon mijn rolstoel niet mee, waardoor ik mezelf lopend moest verplaatsen, wat voor mij weer te belastend was. Het ging lichamelijk steeds slechter, ik moest mijn rolstoel vaker gebruiken… Het ging gewoon niet meer.”
"Die eerste keer met ons drieën weer op stap was heerlijk!"
Kimberley werkt als docent natuur- en scheikunde. Pas in een gesprek met de ergotherapeut komt ze erachter hoeveel ze zich in bochten wringt en aanpast om dat werk te kunnen blijven doen. “Toen hij zei dat ik dat met een kind erbij niet vol kon houden, ben ik hulpmiddelen en aanpassingen meer gaan accepteren”, vertelt ze. “Dus ging ik met de rolstoel naar school en ben ik in gesprek gegaan met het UWV over mijn situatie. En we zijn bij Bever gaan praten over een betere oplossing voor ons. We kenden Bever al, kort na Marvins herseninfarct waren we daar geweest voor het aanpassen van de Kangoo. Ik schrok er wel van dat ze bij Bever vertelden dat de Mercedes Sprinter de enige geschikte auto voor ons was, want: wie ging dat betalen? Tot dan toe kregen we nergens iets vergoed.
Offerte
Omdat Kimberley haar auto nodig heeft om haar werk te doen, vergoedt het UWV de kosten voor de bus én de aanpassingen die zij nodig heeft. Bever maakt een aparte offerte voor wat er aangepast moet worden om Marvin ook in de auto te kunnen laten meerijden. “Dat hebben we besproken met de gemeente Arnhem”, legt Kimberley uit. “Gelukkig was de keuringsarts het met ons eens dat die aanpassingen nodig waren. We kregen daarvoor een persoonsgebonden budget.” Bever voorziet de Sprinter van een plateaulift, een systeem waarin Marvin zijn elektrische rolstoel vastklikt op de bijrijdersplaats, een aangepaste chauffeursstoel voor Kimberley, sterkere stuurbekrachtiging én een plek waar Charlie kan zitten.
“Voor mijn werk maakt de auto het verschil”, zegt Kimberley. “Dat gaat nu heel goed. Maar het grootste verschil is toch wel voor ons gezin. Ook al was Charlie nog te jong om echt te snappen wat er stond te gebeuren, merkte hij wel dat we naar iets bijzonders toeleefden. Ik had een aftelkalender gemaakt tot de dag dat we de auto zouden krijgen, waarop hij elke dag een stickertje mocht plakken.” De dag dat ze voor het eerst weer met z’n drieën op stap gingen, weet Kimberley nog goed. Ze glundert als ik haar ernaar vraag: “We zijn naar de dierentuin geweest. Dat hadden we al heel lang van tevoren bedacht. Het was heerlijk! De auto, met alle aanpassingen, is echt aan alle kanten dé oplossing voor ons.”
Deze pagina wordt u aangeboden door Bever Autoaanpassingen.