Joyce werkt als onderwijsondersteuner in de klas. Dat doet de Arnhemse drie dagen in de week. Het lijkt iets vanzelfsprekends, maar voor de alleenstaande moeder was het een strijd van vijftien jaar om weer zover te komen.
Sinds een kleine twee decennia geleden gebruikt Joyce een elektrische rolstoel, nadat ze achtereenvolgens een zwangerschapsvergiftiging en een hersenbloeding kreeg. “Ik liep daarvoor al met een slepend been, maar pas toen ik ziek werd ben ik volledig afgekeurd. Dat wilde ik alleen niet. Ik wilde werken. Ik heb me toen laten herkeuren, maar kreeg vervolgens een indicatie voor de sociale werkplaats. Daar werd ik niet gelukkig. Het paste niet bij me. In mijn bovenkamer was er namelijk niets veranderd, alleen mijn lichaam was aangetast.”
Extra strijdbaar
Toch vond ze haar plek niet op de reguliere arbeidsmarkt. En dat terwijl Joyce over voldoende diploma’s beschikt: maatschappelijk werker, creatief activiteitenbegeleider, psychologisch assistent en weerbaarheidscoach voor kinderen. Voordat Joyce werd afgekeurd, werkte ze al een jaar als docent. In de periode dat ze als onderwijsassistent werkte, rondde ze namelijk in haar avonduren ook nog de pabo af. Joyce vat die gedrevenheid voor het onderwijs passend samen: “Ik ben gek met kinderen en kinderen met mij.”
In de auto van Joyce
- Handbediening
- Elektrische parkeerrem
- Elektrische 6-weg stoelverstelling met Recarco-autostoel
- Rolstoelvergrendeling type Q’Straint QLK
- Plateaulift type Autolift Sky OS1395
Dat Joyce desondanks niet wegkwam uit de sociale werkplaats, maakte haar extra strijdbaar. “Ik wilde maar twee dingen: weer werken en weer mobiel zijn. Vier jaar geleden bood de directeur van de school waar ik nu werk me de kans om aan de slag te gaan. Daar ben ik hem nog dankbaar voor, maar ik heb daar dus wel vijftien jaar voor moeten vechten. Als ik één ding heb geleerd van mijn ziekte, is het wel dat je moet strijden. Het is een dagtaak, een baan op zich. Ik werk drie dagen in de week op school en twee dagen voor mezelf om van alles te regelen.”
Vrijheid
Haar werk en mobiliteit zijn voor Joyce sterk met elkaar verweven. “Als je ziek bent, hebben mensen vaak het vooroordeel dat je thuiszit en een uitkering krijgt. Ik kreeg soms zelfs de vraag waarom ik niet gewoon de uitkering accepteerde en daarmee thuis voor mijn kind ging zorgen. Maar dan wordt je wereldje zó klein. Door mijn werk heb ik meer sociale contacten, tel ik mee in de maatschappij én word ik ook anders behandeld. Mijn vrijheid is me heilig. Daar valt ook mijn vervoer onder, zodat ik zelfstandig naar mijn werk kan rijden.”
Een uur voor het interview belde Bever Autoaanpassingen Joyce om haar te vertellen dat haar nieuwe bus binnenkort wordt afgeleverd. “Die bus heb ik aan mijn baan te danken”, vertelt ze. “Als je werkt, krijg je via het UWV meer mogelijkheden – al duurde het totale traject daarvan ook anderhalf jaar, want ook hiervoor moest afgestemd worden tussen meerdere partijen. Ik had al een oude bus, maar die vertrouw ik niet meer. Daar durf ik geen grote afstanden mee af te leggen. Straks kan ik met mijn nieuwe Mercedes Sprinter dus ook weer vrijer andere dingen ondernemen, zoals uitgaan met vriendinnen. Ook beoefen ik graag sporten als zwemmen en fysiofitness. Dat kan ik dan weer gewoon doen zoals iemand zonder beperking dat ook doet.”
Dit artikel lees je ook in Support nummer 3 van 2025 en wordt je aangeboven door Bever Auto aanpassingen.
