Zoeff, zoemm, zoeff… Stofzuigerachtige geluiden vullen de kamer. Ik lig op een luchtbed, het blaast zichzelf op. Langzaam kom ik van de vloer, ik hoefde alleen maar de stekker in het stopcontact te steken. Nee, ik ben niet lui, het is een test. Nu mijn man voor een maand naar het buitenland gaat, moeten we oplossingen bedenken voor als ik in huis val. Ik heb zo mijn issues met de zwaartekracht en het idee dat er straks niemand in de buurt is om me op te rapen, vinden we allebei onrustig.
Samen lopen we de mogelijkheden na. De hele dag mijn smartwatch met valdetectie dragen is oplossing nummer één. En zorgen dat de oplader dicht bij de grond ligt, zodat ik ook tijdens het oplaaduurtje bij mijn horloge kan, al moet ik er wiebelend op mijn billen naartoe. Deursleutels laten namaken voor buren en familie. Een stuk of vier, dan is er altijd wel iemand bereikbaar om een handje te komen toesteken. Bellen doe ik ze dan natuurlijk met mijn wonderhorloge.
En dan het luchtbed. De test duurt maar kort. Terwijl ik er heerlijk bij lig, word ik binnen een paar minuten tot bureaustoelhoogte opgetild. Een, twee, huppekee: met de minste moeite sta ik weer op mijn benen. Hoera, test geslaagd, voor een paar tientjes is mijn zelfredzaamheid gered. De man kan op reis. (En wat een fijne website is dat Scouters, daar vond ik deze opblaastip. Er staat zelfs een filmpje bij.) Vanuit een warm, ver land belt de man inmiddels twee keer per dag naar huis om te vragen of het goed met me gaat. Dat is mooi, want dan kan ik dat meteen ook aan hem vragen. Wat ik hem niet vertel is dat ik mezelf eigenlijk een beetje tegenval, zo zonder zijn hulp. Vaardigheden moet je onderhouden, zoals een trompettist elke dag moet oefenen om zijn embouchure te behouden, zoals een wedstrijdroeier moet blijven roeien om het eelt op zijn handen niet kwijt te raken. Ik heb heel wat skills verloren, blijkt nu. Al zal de progressieve aard van mijn spierziekte daar ook wat mee te maken hebben. Grinnikend bedenk ik dat ik zonder zijn mantelhulp eigenlijk ontmanteld ben.
Ik moet iets. Oplossingen bedenken. In mijn eentje moet ik het ook kunnen redden. Koken is inspannend: ik bestel iets bij de maaltijdservice. Schoonmaken is slopend: ik doe het gewoon even niet. Oké, de vuilniszak wegbrengen moet wel even. U zou me zomaar met de zak op schoot op de traplift kunnen aantreffen. Kunt u me meteen horen mopperen.
Al schaam ik me over dat laatste dan weer. De man moet straks terugkomen omdat ik hem nodig heb, liefheb. Niet omdat hij nodig ís... Maar ik denk dat hij dat wel weet.
Pauline Montfoort
maakt deel uit van het redactieteam van Support Magazine. Pauline heeft een spierziekte en vraagt zich graag dingen af.